Συλλέγει μνήμη
αυτή η μορφή
που αλλάζει σχήμα
καθώς οι άνεμοι τη διαπερνούν.
Αέρινη μορφή ονειρένια.

Πώς ν’ανταμώσω
αυτό το άγνωρο
σημάδι της γενιάς μου;
Υπάρχουν οι γενιές
για να ταξινομούνται
τα όνειρα.
Όλοι οι άνθρωποι
ένας άνθρωπος

καθώς το τέλος κι η αρχή
μοιάζουν απίθανα
σ’ αυτόν τον κόσμο
που μας αρνείται τις ρωγμές του.

Ταξινομώ τις ματαιώσεις
να παίζουν τα παιδιά
πληγές μεγάλων.

Ν’ακονίζουν τα μαχαίρια
οι εφιάλτες
στους βάλτους και στα έλη.
Όλα θυμίζουν ιδεολογήματα
ύλη που ο κόσμος πρακτικά
ανακυκλώνει.

Τίποτα πια
απ’ το σφύριγμα του ανέμου.

Παραδίνομαι
όταν ο δρόμος
μου στερεί
αυτό το ζωτικό ψεύδος.

      Επιμένω να είμαι το σκοινί που λύνει το πλοίο στο λιμάνι, Γαβριηλίδης, 2019