επιτάφιος δρόμος νωρίς που με ξύπνησε

και με πήρε και πάει κι ούτε φτάνει

πόσα χρόνια ποιες μέρες και πόσες

φιλικές μου οι στιγμές

έχει μνήμη η ζωή μα διαρκεί όσο ο θάνατος πρέπει

μόν’ ο στίχος απόκτησε μάκρος και δύοντας

ηλιαχτίδα στο βλέμμα παράπονο άλγους θανάσιμο μήνυμα

νέο ποίημα ανέτειλε πάλι μητέρα

τη σινδόνη της αποκαθήλωσης άπλωσε

ν’ ανασαίνει γλυκύτατο τέκνο σου

καταχείμωνον έαρ

          Από τη συλλογή Ο κυρίως ναός, 2006

          Επιτάφιος δρόμος, Ποιήματα Α' [1985 - 2010], Κουκκίδα, 2020