Κοντοστέκομαι και βλέπω τον πατέρα.

Πηδά πάνω απ’ τους φράχτες,

αχαλίνωτος ίππος και συνάμα παιδί,

πιο παιδί από εμένα κι εσένα,

συνοφρυωμένος σαν Θεός

που ξέπεσε αμνημόνευτος.

Εγώ, κρυμμένος πίσω από τους θάμνους,

περιμένω να ξημερώσει,

να πάρω τον δρόμο για το σπίτι.

Ποιο σπίτι; Αυτό που έχει από χρόνια γκρεμιστεί;

Ε ναι λοιπόν. Ένας ακόμη

λόγος για να γυρίσω πάραυτα.

Τα μεγαλόπνοα σχέδια ανθούν κατεξοχήν

επάνω στα συντρίμμια.

      Τα όντως όντα, Κέδρος, 2012