Όχι εμένα, όχι το πρόσωπό
μου, όχι αυτό που κρύβεται
κάτω από το πουκάμισο.
Μιλάω κι ας ξέρω ότι η φωνή
θα πνιγεί μες στα ψυγεία που
παγώνουν τα σφαγμένα
ζώα.

Υπάρχει δεν υπάρχει, τι με ενδιαφέρει.

Έτσι, στο βρόντο κουνάω τα χέρια
προς τον ουρανό.
Τι όμορφα που είναι τ’ αγγελούδια
σκοτωμένα
με τα θλιμμένα μάτια τους, να μας κοιτούν.

    Η θλίψη μου είναι μια γυναίκα, poema, 2012