« Από κοντά μύριζε χώμα.
χώμα και βορινό παράθυρο», είπε ἡ Κωνσταντίνα.

μου το ’παν κι άλλοι. Ήταν πολλοί.
δεν είχα λόγο να μην τους πιστέψω.
(Ξέρετε, οι άνθρωποι της γης έχουν
τους βλεννογόνους σε ετοιμότητα,
μυρίζουν από χειμώνες μακριά τον σκότιο,
ανάστερο Αύγουστο.)

Χώμα.
Άλλωστε και από παλιά μύριζες έτσι.
Βρεγμένο χώμα αμυγδαλιάς,
χώμα καμένο της φωτιάς
και του καπνού.
Ήσουν από την αρχή σου
(ab ovo και τριαλαλό)
μια θλιβερή προσήμανση
του χώματος του τελικού. 

Όσο για το παραθυράκι
που βλέπει κατά τον βορρά,
απλώς είναι το γέλιο
το ξεκαρδιστικό
του δυτικού ορίζοντα
που ειρωνικά σου γνέφει.

      Οι γάτες του τρίτου και άλλοι ζωντανοί, Κίχλη, 2021