Κι η νυχτερίδα είναι κρεμασμένη ανάποδα αλλά αναπαύεται είπε. Τέτοιο επιχείρημα.
Συνδρομητής σε αίθουσες δίχως ακουστική, μ’ ένα όνομα μακρύτερό του επιπλέον, τι
περιμένεις.

Γι’ αυτό δεν βάζω τάξη. Για να νιώθω περαστική. Μολονότι πουθενά πια μέσα στα όνειρά
μας εκείνες οι πολιτείες. Καμιά φορά μόνο η αίσθηση ότι πετάω προς εκείνες τις πολιτείες.
Ότι ενώ θέλω να σε κρατήσω για πάντα κοντά μου, από τον ώμο ξηλώνεται το μανίκι σου,
μου μένει στο χέρι.

Ακρωτηριασμοί με δυο λόγια, αυτή είναι η αισθητική της ποτέ ένδοξης εποχής μου. Η νέα
τομή στη στατική μου που με αναδεικνύει ξυλιασμένη όπως η
μεγάλη φωτιά, όπως η μεγάλη μοναξιά που αφήνει η φωτιά αφού τα κάνει να λάμψουν προτού καούν όλα.

Της Γλυκειάς Πατρίδας (Β’ έκδοση), Εκδόσεις του Φοίνικα, 2017