Κι έπειτα τα χρόνια θα περάσουν
όγκοι βουνών και πέτρας θα παρεμβληθούν
θα ξεχαστούνε όλα
όπως ξεχνιέται το καθημερινό φαΐ
που μας κρατάει ορθούς.
Όλα, έξω από κείνη τη στιγμή 
που μέσα στο συνωστισμό του υπόγειου τρένου
κρατήθηκες στο μπράτσο μου.

                                                        Παρίσι, Μάης 1960

         Θάλασσα επαγγελίας, Θεμέλιο, 1977 (Ποιήματα Β΄, 1959-2017, Κίχλη, 2018)