Ι

Με το μελτέμι σου που δυναμώνει τη νύχτα

με τη νύχτα σου που δυναμώνει τη σιωπή

και μ' ένα συρματόπλεγμα τριγύρω στην καρδιά σου

Νησί που κανείς σεισμός

δε θα σε καταπιεί

μακρύ σαν πέτρινη μαγνητική βελόνη

να δείχνεις το βοριά και το νότο

της πορείας μας

της ιστορίας

του χρόνου

Κι η θάλασσα κυλάει και φεύγει

κυλάει και φεύγει

δεν τ' αντέχει αυτά τα βράχια

κυλάει και φεύγει.

V

Έτσι έμαθα πόσο βαριά είναι η άμμος

πόσο σκληρή είναι η πέτρα που δε σπάει

πώς ξεριζώνονται τα σκίνα κι οι αφάνες.

Η άμμος έμεινε για πάντα μες στο στόμα μου

η πέτρα για πάντα στην καρδιά μου

τ' αγκάθια μείναν για πάντα καρφωμένα μες στα νύχια μου.

                                                                   Μάρτης 1953-Δεκέμβρης 1954

      Χρόνια της πέτρας  (Ποιήματα Α', 1943-1959, Κίχλη, 2017)