στον Νικάκη μου (1910-1994)

Ενηλικιώθηκες πια και στο Επέκεινα.
Πέρασες την εφηβεία της αιωνιότητας
και αποφάσισες να ’ρχεσαι να με συναντάς
στα όνειρά μου.
Μα τι παράδοξο…
Νεαρός –με τα μέτρα των ζωντανών–
εσύ νεκρός, συναντάς μεσήλικη κόρη
–να γεφυρωθεί το χάσμα του χρόνου–
στη χώρα του ονείρου
ένθα ουκ έστιν Χρόνος.

Πες μου, σε ωφέλησαν, μπαμπά,
τα μαθηματικά για να μετράς το άπειρο;

Εγώ στους αριθμούς δεν είχα έφεση.
Πόσο μάλλον τώρα στην αντίστροφη
μέτρηση… Χάνω πια και το μέτρο.
Και για βοήθεια σε καλώ
όταν μπλοκάρω έντρομη
στις σκαλωσιές του Χρόνου.
Εσύ πια θα ξεπέρασες και την υψοφοβία
κι όλες της ματαιότητας τις φρούδες συγκινήσεις…

Πες μου μονάχα, αν θες, μπαμπά,
αν ωφελούν στο πουθενά
το μέτρο κι οι μετρήσεις.

      Ζυγός ψυχοστασίας, Μελάνι, 2018