1. Νύχια ημίγυμνα

στον Ανδρέα Στάικο και τις θεατρικές ηρωίδες του

Με τα κόκκινα,
τα κατακόκκινα
(από ντροπή πάντα)
νύχια ημίγυμνα
ξέσκιζε τον χρόνο.
Είχε ξεχάσει πως,
όσο κι αν ξέντυνε
το κρυφό νόημα
απ’ τα φαινόμενα,
δεν θα ξεγέλαγε
ποτέ τον πόνο.

2. Έξω απ’ τα δόντια

Στα δόντια όντως εδόθη
να έχουν παράλληλη πορεία
με ψευδαισθήσεις κι αυταπάτες.
Πτώσεις ταυτόχρονες επίσης.
Πέφτουν στο τέλος της αρχής
και στα στερνά μας χρόνια.
Τα πρώτα, του γάλακτος,
όταν παύουμε να πιστεύουμε
στον Αϊ-Βασίλη και στα παραμύθια.
Τα άλλα, τα νομιζόμενα μόνιμα,
όταν παύουμε να πιστεύουμε
στα παραμύθια για ενήλικες,
που πάει να πει σε έρωτες
και σε ιδεολογίες.
Δεν έχουμε, βλέπεις, λόγο πια
να δείχνουμε τα δόντια της λογικής
στις απειλές του μαγικού και του θαυμάσιου.
Τι να σου κάνει ένα μικρό έρκος οδόντων
μπρος στο τέλειο παράλογο του τέλους;
Ούτε «μασάει» από δαγκωματιές
ο Μαύρος Καβαλάρης.
Το πολύ να μπει μια γέφυρα
για το πέρασμα στο χάος.

Όσο για μένα, συγχωρήστε με,
μα έχω ακόμα όλα μου τα δόντια.

     Ζυγός ψυχοστασίας, Μελάνι, 2018