Ο Σταμάτης Αλεξίου

Δεν φοβήθηκα τη ζωή μου. Ταξίδεψα
πολύ μακριά. Πέραν των ορίων
του Νομού Πιερίας οδήγησα
δίχως δίπλωμα. Ερωτεύτηκα μια ξένη.
Την παντρεύτηκα. Έχασα δυο παιδιά
και κράτησα μια κόρη. Την Άνοιξη
φοβήθηκα. Στάθηκα όρθιος στις Άρπυιες.
Τα ωδικά πτηνά. Τις άριες του Καζαντζίδη.

Την καλλίφωνη μοναξιά του κάμπου.

                       ***

Δεν έσφαλα αρκετά. Έπρεπε να επιμείνω
λίγο περισσότερο, να επιδείξω μεγαλύτερη
επιμέλεια, εργατικότητα. Να επεξεργαστώ
το έμφυτο ταλέντο μου στην παρανομία,
τα κτυπήματα κάτω από τη μέση. Να εκ-
μεταλευτώ το χαμογελαστό μου πρόσωπο
να τους εξολοθρεύσω όλους κι όχι να λά-
βω αυτή τη μεταλαβιά της συγχώρεσης μετά.

Όχι, δεν αμάρτησα αρκετά, το παραδέχομαι.

                         ***

Τελευταία είμαι χαρούμενος λένε. Λένε
για μένα πως αυτό εκείνο και το άλλο.
Ακούω μέσα μου φωνές πως το τάδε έτος
και ξεσπούν γέλια. Ζητοκραυγές. Έκανα
πολλά και ξέχασα περισσότερα. Κάποιες γυναίκες
με φωνάζουν Σταμάτη αλλά δεν γυρίζω
να τις κοιτάξω. Ψευδείς αναμνήσεις
μου φτιάχνουν το κέφι. Θα ξυπνήσω

με ένα καλό προαίσθημα τη μέρα που θα πεθάνω

        Αλτσχάιμερ αρχόμενο, Μελάνι, 2017