Οι γονείς μας
                                                      είναι οι πρώτοι παιδικοί μας ϕίλοι
                                                      που λησμονάμε
                                                      Δ.Π.

Ο πατέρας μου, Θεός σχωρέσ' τον,
χαμογελούσε εύκολα.
Κρεμούσε τα χαμόγελα στη ντουλάπα
δίπλα στις γραβάτες.
Είχε ένα για κάθε περίσταση.
Όταν ήταν θλιμμένος
φορούσε το πιο γοητευτικό.

Μα όταν πήγαινα να τον φροντίσω θέριευε.
Τι τσιρότο, τι χάπι να βρεις τότε
για έναν υπέρμετρο γίγαντα.
Σαράντα και βάλε χρόνια πλάι-πλάι...
τι κρίμα που δε γίναμε ποτέ φίλοι.

  Ο άστεγος της οδού Χαμογέλων, Σαιξπηρικόν, 2015