Είπαμε:
εξ ορισμού όχι κουρτίνες στα παράθυρα
όχι ρολά και στόρια
Μήπως κι επιτευχθεί η διάχυση
η ευκτέα όσμωση του μέσα με το έξω 
Τώρα που το φως ολοένα και παγώνει
κι εμείς γινήκαμε των λέξεων ζητιάνοι
Τώρα που ο χρόνος που ποτέ δε φτάνει 
ξαφνικά περίσσεψε 
Λίγο πριν εκατομμύρια λαμπάκια γιορτάσουν 
το αυτονόητο
Ενώ εμείς στα χειμερινά καταφύγια μέσα
στις σκοτεινές αίθουσες των κινηματογράφων
κρυφά στο διάλειμμα διαβάζοντας 
τ' απαγορευμένα ποιήματα ενός καταθλιπτικού
τόμος Β
ελπίζουμε στης άνοιξης ξανά την ευωχία
Μιας και το νιώθουμε 
—  η ερημιά των κοιμητηρίων πικρά το επιβεβαιώνει —
η γέννηση χωρίς της ανάστασης την προσδοκία
εκπίπτει και έχει ανάγκη από δεκανίκια
δανεικά ή άλλα, για να πορευτεί 

        Ως μέλαν σώμα, Κουκκίδα, 2020