Ελένη

encore Γυναίκες της Οδύσσειας
2016

  έφερες τότε γύρο τρεις φορές, ψηλάφησαν
  τα δάχτυλά σου την κοιλιά του αλόγου, και
  πήρες να καλείς με το όνομά τους του αρι-
   στείς των Δαναών με μια φωνή ολόιδια της
γυναικός καθενός Αργείου.                   

                                              δ 277-279

 


Θα διαλέξω φωνή.
Όπως όταν, μες στην Τροία, έφτασε το μεγάλο ξύλινο άλογο
Με τους Αρχαίους πολεμιστές
Κι ακουμπώντας το με το δεξί μου χέρι
Ένιωθα και μιλούσα με τις φωνές των γυναικών
Που άφησαν πίσω.
Μιμήθηκα φωνές, όπως μιμήθηκα και τη δική μου.
Πού φωλιάζει η αληθινή μου φωνή δεν το γνωρίζω.
Δέχομαι λοιπόν τον χαρακτηρισμό του άδειου.
Όταν επέστρεψα με τον Μενέλαο στη Σπάρτη
Τα βότανα της Αιγύπτου
     που μου εμπιστεύτηκε η Πολυδάμνη,
Πάλι με άδειασαν από μνήμες.
Ίσως το άδειο να’ ναι ο προορισμός μου.

Υπάρχει βαθιά μες στη σάρκα κάτι που γνωρίζει
Πριν ακόμη μιλήσει τα πράγματα.
Που το λυμαίνονται άνεμοι
    με ράμφος σκοτεινό να το καρφώσουν
Να ενταφιάσουν εκεί ξανά και ξανά το μεγάλο αίμα.
Καθετί από μένα σκηνικό, για να παιχτεί γύρω του το
   δράμα που θα γεμίσει με περιεχόμενο
Κάτι
Που παραμένει
Πεισματικά
Άδειο.
Λες κι έτσι θα αποκτήσουν νόημα οι λέξεις.

Κάθε έξοδος μοιάζει με τέχνασμα.
Πανάρχαιη η σκηνή της σάρκας:
Όπου ακούτε τ’ όνομά μου
Κάποιος κάποιον σκοτώνει στα κρυφά.

Λέξεις –
Και πράξεις.

Διπλό το όφελος λοιπόν.

   encore Γυναίκες της Οδύσσειας, Μελάνι, 2016

Περισσότερα από τον/την Παπαδάκη Νάνα

Με την ευγενική υποστήριξη:
ΙΔΡΥΜΑ ΙΩΑΝΝΟΥ Φ. ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

©2015-2024 poets.gr |

Επιμέλεια: Μάνια Μεζίτη

poets.gr

Χρονολογικά

Αλφαβητικά