Τον Θεό τον γνώρισα στο χωριό μου.
Στις κορφές των βουνών που ‘σκιζαν τον ουρανό,
στ’ αστέρια που χρωμάτιζαν τόσο διακριτικά,
άλλα και τόσο καλαίσθητα τα βράδια μας.
Στις πέτρινες βρυσούλες κάτω απ' τα πλατάνια,
στις πευκοβελόνες που τσιγκλούσαν τα κορμιά μας,
σαν αυτές τις σκέψεις που μας ενοχλούν όταν μένουμε μόνοι.
Μόνοι… Εμείς και οι φόβοι μας.
Στα ματωμένα γόνατα των παιδιών
και στη μυρωδιά της γης μετά την αυγουστιάτικη βροχή.
Τούτον τον θεό γνώρισα κι αγάπησα
και όμοιός του δεν υπάρχει.

      Έπεα πτερόεντα, Διάνοια, 2024