Θυμάμαι εκείνη τη βεράντα στο χωριό.
Με τις τριανταφυλλιές και την κληματαριά
που κρέμονταν σαν θηλιές τα σταφύλια πάνω απ’ τα κεφάλια μας.
Εκεί κάθε απόγευμα μου διάβαζες ποιήματα
και ταξιδεύαμε δίχως αποσκευές και δίχως προορισμό.
Όμως ήρθε η στιγμή που η ξέμπαρκη ψυχή μας
έπρεπε να μπει σε καλούπια.
Οι τριανταφυλλιές να γίνουν ανθοδέσμες,
τα σταφύλια κρασί και τα ποιήματα να μπούνε στο συρτάρι.
Έπρεπε η ζωή μας να μπει σε μια "σειρά"...

      Έπεα πτερόεντα, Διάνοια, 2024