-λυπάμαι όσους μένουν άυπνοι
παρατηρώ τα δαχτυλίδια
των ματιών τους-
σε θυμάμαι κάποτε
πάνε είκοσι χρόνια
να λες με βεβαιότητα
οι μαύροι κύκλοι δεν είναι κληρονομικοί
η αϋπνία τους προκαλεί
ν’ απλώνεις τρυφερά δυο ψέματα
ένα μπροστά από κάθε μάτι
να τα λικνίζεις ρυθμικά
και να μ’ αποκοιμίζεις

      Η μαύρη ανάμεσα, Κύμα, 2018