I. 

Πάντοτε νύχτα ταξιδεύουν τα μεγάλα χαίρε, τα έχε γεια,

καλότυχοι οι νεκροί που ξαγρυπνάνε, τις κορυφές,

τ’ ακροκεραύνια περιπλέοντας, τις λόχμες μιας

απύθμενης υπνολαλίας,

κι όπως λιοντάρι στα στενά δε χόρτασε, το συννεφάκι

αυτό τους σημαδεύει, την κόψη ανάβοντας,

το ανάστημα, μελαχρινό, το βλέμμα που ήταν—

Σαν να πεθύμησαν τη δροσερή φυγή, το αλγεινό

των αρωμάτων σε κλεισμένους χώρους, τον ταπεινό

αιγιαλό,

τη φοβερή φωλιά του ύπνου φεύγοντας, το λίγο

των ονείρων.

II.

Έγιναν κρίματα και βάρυναν πολύ, κι ό,τι πονά,

για πάντα εδώ, για πάντα μένει, κακό φιλί, για

πάντα το κακό σημάδι του, παραφροσύνη δίχως

γυρισμό, φοβέρα σκιάζει,

μια ιερή σαρκοφαγία που εξαντλεί.

Κι ό,τι πονά, κι αν λησμονιέται την αυγή, μια νύχτα

άλλη, πλανήτης βάσκανος, ραγίζει η ανατολή,

κι ανάρια λάμποντας το πέρασμα του στο σκοτάδι,

σαν ερπετό, μεγάλη σαύρα που βουτά, θα ’ρθει,

μετά την αγωνία στα στενά, σώμα καμένο και χλωρό

κεφάλι, θα ’ρθει, κατάχλωρος απ’ τη φωτιά, κι ό,τι

εξαντλεί, σαΐτα, βόλι και κακό φιλί,

ο μάγος έρωτας, ο τρόμος έρωτας το φέρνει πάλι.

      Μ’ ένα στεφάνι φως, Κέδρος, 1989