Κρατώ στην αγκαλιά μου την ετοιμοθάνατη. Από
το παράθυρο μοσχοβολούν τα λουλούδια της νύχτας.
Ποτέ δεν είχε τόσο όμορφη μυρωδιά ο θάνατος, σκέ-
φτομαι, και της στηρίζω το πρόσωπο. Τα μάτια
της μόνιμα στραμμένα στο κενό. Βλέπει μέσα μου
με τον ίδιο τρόπο που βλέπω μέσα της εγώ. Λευκά
άλογα καλπάζουν πέρα απ’ τους ήχους, διασχίζουν
τα σύννεφα για να βρεθούν στον τόπο του ήλιου.
Μέσα στη μεγάλη λεωφόρο, σκέφτομαι τις τελευταίες
σκέψεις μιας ετοιμοθάνατης. Αν το να την ραίνει κανείς
με λουλούδια, είναι μια πράξη απέραντης αγάπης ή
απέραντης ανάγκης να δει πόσο αγαπήθηκε.
Τα βλέφαρά της κάποτε ανοίγουν

                                               το ποίημα
                                               σκορπά

      Το άρρωστο ζώο, Ενύπνιο, 2023