Δεν είσαι πια ο θηρευτής

Ενύπνια μεθεόρτια
2020

Τις νύχτες, φορώντας
τους παλιούς ανθρώπους,
πληθαίνω ατέλειωτα προς τα πίσω
κι όπως
μετράμε τα λιμάνια με τα γόνατα
οι μηχανές μας θεριεύουν
μες στη λάσπη τους
κι από τα χέρια μας
εκρέουν
της ακηδίας οι σκώληκες.
Με το όνομά μου
σου δηλώνομαι
ως μια Περισπωμένη
κι όλο σ’ αποζητώ
κορμί και σάλιο μου
αύρα θαμπή
που στα νερά
διαθλάστηκε
ετούτα να μου φέρεις.
των αδερφών μου τ’ ανεμίσματα
και μια σιωπή
σαν να μην βλέπεις
το Πέρασμα που όλο βαθαίνει.
Όμως, Χρόνε,
δεν είσαι πλέον
ούτε καν ο θηρευτής
της νιότης.
μια θάλασσα είσαι
στεγνή
και μια βουβή κρεμάστρα.

 

     Ενύπνια μεθεόρτια, Έναστρον, 2020

 

Περισσότερα από τον/την Λουκόπουλος Χ. Κωνσταντίνος

Με την ευγενική υποστήριξη:
ΙΔΡΥΜΑ ΙΩΑΝΝΟΥ Φ. ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

©2015-2024 poets.gr |

Επιμέλεια: Μάνια Μεζίτη

poets.gr

Χρονολογικά

Αλφαβητικά