Εδώ πια, μόλις που τυπώθηκαν
και τα κούφια ποιήματα
- τα ζωντανά
γυαλίζανε
στο ξεροβόρι
μα δεν έστρεφαν
την κεφαλή -
θέριευε το μελάνι τους
να μ’ αρπάξει·
το είδα που μάτωνε
για τα καλά απ’ τα μάτια
τού ’ταξα
του συζήτησα
τέλος το έκαμα αίμα μου
κι έπεσα για ύπνο ξανά· 
- τουλάχιστον
να μην φανεί
που κλαίω,
σκέφτηκα
- θα ’ρχεται τότε
κι ο Χάρος ακόμη
και θα με αμφισβητεί.

      Ενύπνια μεθεόρτια, Έναστρον, 2020