Αρλεκίνος [απόσπασμα 2]

Αρλεκίνος
2015

Οι πρίγκιπες αδυνατούν να υψώσουν ανάστημα.

Ο σιδερόφραχτοι νάνοι τους φίμωσαν.

 

Κι όμως, αυτούς

εμπιστεύομαι, ανάβοντας κερί στο πιο απόκρημνο

εκκλησάκι.

 

Από ένα όστρακο μου μιλά η θάλασσα κι ο βαθύς ουρανός

με μια αστραπή.

Σήματα μου στέλνουν τα γερασμένα δέντρα

τα σπασμένα παράθυρα τον ραγισμένο μου αντικατοπτρισμό.

 

Δεν υπάρχει απόλυτος έλεγχος

δεν υπάρχει επιστροφή.

 

Επικαλούμαι την παρουσία σου σαν μικρή φλόγα

στο σκοτάδι.

Τρεμάμενη, τόσο δα, κι όμως ασπιδοφόρα σαν καρποφόρα Σελήνη

νύχτα

σε δάσος βαθύσκιωτο.

 

Το βραβείο από τις χώρες των επετείων δεν δέχτηκα.

Προτίμησα, γνωρίζεις, το κρίνο, ερχόμενος

αντιμέτωπος με τα τέρατα.

Τα σωθικά τους ξερνούσαν μαύρο

λερώνοντας τα εύθραυστα κόκαλά μου.

 

      Αρλεκίνος, Περισπωμένη, 2015

Περισσότερα από τον/την Λίλλης Γιώργος

Με την ευγενική υποστήριξη:
ΙΔΡΥΜΑ ΙΩΑΝΝΟΥ Φ. ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

©2015-2024 poets.gr |

Επιμέλεια: Μάνια Μεζίτη

poets.gr

Χρονολογικά

Αλφαβητικά