Ακουμπάς το πρόσωπο στο τζάμι.

Το χνώτο μυρίζει αλκοόλ.

Κύκλοι κάτω απ’ τα μάτια.

Μια άλλη εκδοχή του intellektuell σύγχρονου ανθρώπου:

εξευγενισμένη βαρβαρότητα.

 «Είναι παράδοξο, κύριε, να επενδύετε τόσα πολλά

σε μια χούφτα διανοουμένους που τους είναι δύσκολο

ν’ αρθρώσουν κάτι

το πνευματικά ουσιώδες».

Ξερνάς έξω από τη λεκάνη της τουαλέτας

γονατιστός στο πάτωμα.

Δυο γυναίκες φιλιούνται στον καναπέ,

η μουσική στη διαπασών.

«Δεν είναι υπέροχο, το ροκ να συναρπάζει ακόμα;»

Οι Rolling Stones σού βγάζουν

κοροϊδευτικά τη γλώσσα.

Όπως παλιά.

Μάλλον τίποτα δεν έχει αλλάξει.

Στον κήπο χορεύουν έξαλλα.

Κάποιοι γεμίζουν τα πιάτα – η αφθονία

αγχώνει·

η γευσιγνωσία μείζον θέμα

που επιδεικνύεται με τρόπο υπερβολικό:

χοιρινό σε πιατέλα, παράξενο τρόπαιο

το μήλο στο στόμα,

κοτόπουλα γεμιστά με καρυκεύματα εξωτικά, φρούτα,

γλυκά όλων των ειδών.

Κορεσμός.

Η μάχη της επιβίωσης έχει τελειώσει

αισίως για τους θηρευτές.

Η έπαυλη (ή μήπως σαβάνα;)

βρίσκει τον παλιό της ήσυχο ρυθμό. Ξημερώνει.

Πεταμένες καρέκλες, σπασμένα

μπουκάλια, Delikatessen

αποφάγια, στο χαλί

αποτσίγαρα, στους τοίχους

λεκέδες, εμετοί.

Στο υπνοδωμάτιο η γυναίκα σου δίνεται

στον αδερφικό σου φίλο.

Φοράει εσώρουχα Ilse Charmel,

που της χάρισες στα γενέθλια.

Η ανατολή εμφανίζεται αμυδρά

πίσω από τα κωνοφόρα.

Κοιτάζεις επίμονα τα πλαστικά ποτήρια

να επιπλέουν στην πισίνα,

εγκαταλειμμένα σωσίβια.

Η υπηρέτρια επαναφέρει στον χώρο την τάξη.

«Φτιάξε μου έναν δυνατό καφέ!»

Ο Homo Sapiens σε μια νέα εποχή.

     Τα όρια του λαβύρινθου , Κέδρος 2008