Μέσα σε τόσο κρύο τα δάχτυλα
ψάχνοντας την πανσέληνο.
Κάποτε περισσεύει μια χούφτα χώμα
απ’ τους νεκρούς και μας ζεσταίνει.
Είπα όχι στο τραγούδι του γρύλου, στο
παιχνίδι της μέλισσας∙ η βροχή με δικαίωσε.
Να μην ακούω τη φωνή μου:
μια ανεμόσκαλα ψηλή στο σκοτάδι -
φλέβα στον ορίζοντα που αργεί.
Είπα όχι απέναντι στα κύματα.
Έτσι μου δόθηκε η ζωή: μια χαλαζόπετρα.

      Οι γυναίκες που αγαπάμε είναι θαμμένες στον κήπο, 2020