Τα λόγια μου ν’ ακούω
αυτό ζητούσες πάντα
το δωμάτιο - κενό αέρος
ανόητα κουνώ τα χείλη

Λέξεις που έγιναν βλέμμα
σκορπίζουν έξω απ’ το παράθυρο
-μόνο αυτό τους έμεινε να κάνουν-
στα πάρκα της μελαγχολικής Τασκένδης
με τις νεκρές πευκοβελόνες
κατάφορτες σακούλες
απορρίμματα στο κρύο ζέχνουν
μυρωδιά ονείρων ματαιωμένων

[Να αδειάζουν οι χωματερές
επίσημα δηλώσαν
μια κάποια θέση
στην ιστορία της σιωπής μας]

     Ύστερα, Σαιξπηρικόν, 2017