Τα μικροσκοπικά γλιστρήματα στη νύχτα ήταν
παραδρομές της γλώσσας στο χιόνι βυθισμένες,
μόνο το κόκκινο κασκόλ σιγοτραγουδούσε
από το σημείο που μπορώ να σε διακρίνω σήμερα
τα ξεχασμένα μπλουζ με τις ξέπλεκες κλωστές
να διαπερνούν τις τρύπες που απέκτησα στα χέρια
σκορπίζοντας τη σκόνη στο αδειανό τραπέζι

Ωστόσο, στην άρνηση κάθε τρελού νοήματος που
δεν ήταν τίποτα άλλο πέρα από σκόνη
σε έβρισκα σε μια ιδέα του Μπουνιουέλ
καλωσορίζοντας τον θάνατο στη γη χωρίς ψωμί
να ψάχνεις τα λουλούδια στα φιλιά μου

Όλα τα αφαίρεσα - ακόμη και τα χείλη μου -
άφησα ολόγυμνες στην έξαψη τις
ασυνήθιστες μορφές τα πρόσωπα στη νύχτα
να ψελλίζουν μέσα στα επαρχιακά café
μελαγχολικών εραστών κατάρες

     Ανάμεσα στον Φόνο και τον Χρόνο, Ρώμη 2018