Στο Χριστινιώ

Στεφάνια πέφτουν στο κενό,
έρημα μοναχά κορμιά
χάνονται σε άλλο πειρασμό.

Στο άγνωστο γίνεται χορός,
δρέποντας, δρέποντας άνθη.

Περνούνε, φεύγουν
τα χρόνια της επαγγελίας
τα τριαντάφυλλα της άμμου
τα έργα της πααρνομίας.

Σβήνουν τα νιάτα,
η μαυρομάτα Μισιρλού
κι η τρομερή ιαχή
καλύτερα μιας ώρας ελεύεθρη ζωή

σε άβυσσο πέφτει από βυθό...
Ιδού στάδιον δόξης λαμπρόν
στο δημοπρατήριο της χλωροφύλλης.

Τι μένει εδώ, τι πάει σε άλλον ουρανό
δρέποντας, δρέποντας άνθη;
Βέβηλα τα ιδανικά
συντροφιά με το εφ ω ετάχθη.

Κ ά θ ε   μ έ ρ α   μ ι α   έ κ τ α κ τ η   π ο λ ι ο ρ κ ί α...

ενός λεπτού "ανακωχή" λέξις τετριμμένη.
Η ύλη ολολύζει ή καγχάζει;

Ορμάει το Αδιέξοδον κι υπέροχα μας σφάζει.

      Πολεμώντας υπό σκιάν... Ελεγεία και σάτιρες, Περισπωμένη, 2017