Φορώ ένα σκονισμένο νυφικό
με μακριά ουρά που σέρνεται στον δρόμο.
Η αρρώστια καλπάζει
κόκκινο άλογο μέσα στην καρδιά.

-Αγαπώ νεκρά, γιατρέ.

-Εδώ είναι αποστακτήριο.
Όχι κλινική.
Με γυμνά πόδια πατάμε τον πόνο
κι αυτός στάζει λέξεις.

-Γδύνομαι συνέχεια
μπροστά σε άντρες που φορούν
ψηλό καπέλο και κουστούμι
και την τελευταία στιγμή
γλιστρούν απ’ την εικόνα.

-Κάντε τατουάζ
τρυπήστε το ένα αυτί
και πάψτε να εκτρέφετε νυφίτσες.

-Θα βοηθήσει; Θα γίνω φυσιολογική;

- Λέγομαι Τζόκερ.
Διαβάζω παλιές συνταγές μαγειρικής
παίζω αυλό
ανακατεύω τα χαρτιά.
Μα εσείς χρειάζεστε έναν ξυλουργό
να λειάνει τις καμπύλες
ή έναν ωτορινολαρυγγολόγο
να πνίξει τα ουρλιαχτά.
Φυσιολογική;
Φυσικά.
Στον κόσμο των σκιών
παίζετε επιδέξια τις μαριονέτες.
Άλλωστε σας σφράγισαν μικρή.
Με εκείνο το μισό πέταλο στον ώμο.
Που σημαίνει πως τίποτε
ποτέ δεν θα ’ναι ολόκληρο.
Εκτός από ένα μελανοδοχείο
που αδειάζει.

      Κλινικά απών, Γαβριηλίδης, 2014