Φήμιε, (…)
(…) ετούτο μόνον το τραγούδι μην το συνεχίσεις·
θλιβερό κι αβάστακτο, σπαράζει την καρδιά μου
μες στα στήθη, αφότου με κατοίκησε πένθος μεγάλο κι αλησμόνητο.
Τέτοιο το πρόσωπο που εγώ ποθώ, και συνεχώς τη μνήμη μου πληγώνει
η μορφή του αντρός μου (…).

ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ

Μαμά έφερα τελικά κάποιον σπίτι
πάει, πέρασε τώρα
η αγάπη μας ήταν για σύντομη απόσταση

Μαμά, κάπου στον κόσμο έχω πεθάνει
άλλος μου πήρε το κορμί, το τρώει, το ζεσταίνει, το ικανοποιεί
μα για εμένα είναι παντού
Χριστέ μου, είναι τα έπιπλα όλα του σπιτιού σπασμένα στην κοιλιά μου
έτσι θα ξεχρονίσω –μη μου φωνάζεις άλλο–
κατοικώντας το γερτό
πληγές και τραύματα που δεν μου αναγνωρίζουν τα ‘χω εδώ,
όταν χτυπώ το πρόσωπο μου
κι όταν κλωτσώ τον άθλιο τοίχο
πληγές και τραύματα
και γύρω γύρω μου το κοτετσόσυρμα
ρέστος χαμόσυρτος κι άλαμπος
φριχτά μες στην οργή μου σπρώχνω
το παρακαλεστικό πιγούνι μου μες στο σκοτάδι να τον φτάσει
μήπως αν σβήσω φώτα με ακούσει;
Δεν είμαι κακός, σε παρακαλώ, δεν είμαι κακός
μήπως ξανάρθει;
στο νερένιο σκοτάδι που μειώνει την απόσταση
κρέμομαι
άθλια στο κρεβάτι σαν σφαχτό
με χιόνι ξεκλειδώνω κάθε βράδυ
την πόρτα του υπογείου
τα όνειρά μου σιτηρέσια που λαμπάδιασαν
κι άσπρος, μια καρέκλα κήπου στο ερείπιο
που ανεβαίνουν σκόνες και σαλίγκαροι
απλώνομαι κι ακούγω να μου λένε
τι βλασφήμια ωραία να μισώ ό,τι αγάπησα
να αποδεχτώ, να υποχωρήσω
μα το σκάφανδρο αυτό που μου πουλάνε
δεν θα με φτάσει στη σκοτεινή την άμμο
για ν’ ανάψω το υδρόβιο κερί μου
παρακαλώντας προς στιγμήν
να πάρουνε φωτιά τα σκοινιά του στόματος μου.

       Ίσως φύγεις στο εξωτερικό, Θράκα, 2024