Μιάμιση ρυτίδα

Εξόριστες σκέψεις
2018

Μια γυναίκα κλαίει
Τρυπημένη απ τη μύτη της βελόνας
Πέρα απ τα σύννεφα
Στο βροντερό παρόν του κεραυνού
Κομματιάζει
Τη θύελλα, ράβει
Το φόρεμα της Γεμάτο καταιγίδα.

Μια γυναίκα γράφει
Αίμα στάζουν τα μάτια της
Πίσω απ’ το ηλιοβασίλεμα
Στην απουσία των σκιών, τις νύχτες
συντρίβει
τις λέξεις, βάφει
κόκκινα τα θραύσματά της.

Μια γυναίκα προσμένει
θλίψη κι ελπίδα στα χείλη της
παράλληλα με τη φωνή του σταθμάρχη
στις αποβάθρες
αφίξεων η αναχωρήσεων, αδιάφορο
και οι δύο
σφραγίζονται με φιλί.

Μια γυναίκα γελάει
κάθε που τη φωνάζω θάλασσα
ασφαλές το ναυάγιο, ξέρει
ακολουθεί ο πνιγμός μου.
Κλαίει, γράφει, προσμένει, γελάει
η γυναίκα μου.

 

     Εξόριστες σκέψεις, κύμα, 2018

Περισσότερα από τον/την Κουτσιφέλης Δημήτρης

Με την ευγενική υποστήριξη:
ΙΔΡΥΜΑ ΙΩΑΝΝΟΥ Φ. ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

©2015-2024 poets.gr |

Επιμέλεια: Μάνια Μεζίτη

poets.gr

Χρονολογικά

Αλφαβητικά