Έπιασε ένα τραπέζι,
σε κείνο το καταγώγιο
της οδού των καραγωγέων.
Ένα τραπέζι
που έκλεινε το δρόμο των πεζών
ανθρώπων, ιδεών, πραγμάτων.
Στενός ειν΄ αλήθεια
ο δρόμος των πεζών,
σαν την ταινία του τελωνείου
στο πακέτο των τσιγάρων του.
Βλέμμα χαμένο
στη φασαρία των θαμώνων
δίχως παρέα
αναζητούσε χείλη
στα χείλη των ποτηριών.

     Εξόριστες σκέψεις, κύμα, 2018