Υπάρχουν συνθήκες ανάμεσα σε σένα και μένα
και πρέπει να ειπωθούν
-συνθήκες που μόνο η ελεγεία
που υποθάλπει το ποίημα αυτό μπορεί να γνωρίζει-
και που μας χαρτογραφούν
εγκαθιδρύοντας την παραμικρή αναπνοή μας
σαν μια πολιτική πραγματικότητα
μετακινώντας αυτά τα τριαντάφυλλα
ανάμεσα σε σένα και σε μένα
λιγάκι πιο κοντά στην Ιστορία
βάφοντας άτακτα με κίτρινο χνούδι τις λέξεις αυτού του ποιήματος
:η επόμενη μέρα:
(τα σύμβολα που κρατάς στο σακίδιό σου δεν επαρκούν)
:το ξερό φύσημα της φλογέρας του αέρα:
(δεν έχεις πια την πολυτέλεια να μιλάς στο όνομα κάποιου συναισθήματος για το έθνος)

Η σκέψη κλείνεται στον εαυτό της- δείχνει τ’ αγκάθια της.
Ήθελα ν’ αγαπήσω.
Ήθελα να σκέφτομαι την άμωμη σύλληψη εδώ
ανάμεσα σε σένα και σε μένα
κοντά στην ιαχή Ιστορίας.

Ύστερα ξεχνιέμαι- παρανοώ εύθυμα.
Κοιτάω τη χούφτα μου να γεμίζει βρώμικο, σάπιο φως.

      Η Επίμονη Αφήγηση, Πατάκης, 2017