[6 Δεκεμβρίου 2019 – Γενεύη, επιστροφή από το σούπερ μάρκετ
μέσω Place des Augustins. Συμβουλεύομαι το καλαντάρι στο κι-
νητό: Γιορτάζω σήμερα.

Ακρωτηριασμένος, δεν μιλώ καλά τη γλώσσα. Η καθημερινή μου
επικοινωνία αναλωμένη στις τυπικές χαιρετούρες στη δουλειά και
στο σούπερ μάρκετ. Είναι ώρες ώρες που νιώθω να διπλώνω επά-
νω στον εαυτό μου εδώ· να γίνομαι δισδιάστατος. Αυτή η αίσθη-
ση ανημπόριας με σακατεύει. Από την άλλη σκέφτομαι ότι, ίσως,
αυτή η καθολική απομόνωση να ’ναι τιμιότερη από ό,τι στην Ελ-
λάδα, όπου η εντύπωση που δημιουργεί η κοινή γλώσσα, σου κρα-
τάει ζωντανή την ελπίδα – φρούδα, αν μη τι άλλο. Ο κόσμος πα-
ραμένει άλλωστε πάντα γεμάτος κέρματα, κ α λ ε ι δ ο σ κ ο π ι -
κ ό ς, ανεξαρτήτως του πού βρίσκεσαι. Όλα αυτά, βέβαια, δεν εκτο-
νώνουν τις όποιες συχνές πυκνές σκέψεις επιστροφής. Σχεδόν κάθε
ημερήσιος απολογισμός συνοδεύεται από την ίδια απαρέγκλιτη ιε-
ροτελεστία βολιδοσκόπησης του κόστους που θα είχε η επιστρο-
φή μου, κυρίως ηθικά. Ενδεχομένως, το να μάζευα τα μπογαλά-
κια μου και να επέστρεφα με την ουρά στα σκέλια να όξυνε την όποια
αίσθηση αναπηρίας μέσα μου. Όσο ποτέ άλλοτε εύθραυστος ο ψυ-
χισμός μου θα κατέρρεε με βεβαιότητα σαν πύργος jenga.]

      Σαν άλλος Σαούλ, Εκάτη, 2022