[21 Ιανουαρίου 2020 – Επίσκεψη στη Λωζάνη. Ψιλόβροχο. Πάντοτε.

Βροχή ποτιστική, ανίκανη για καθαρμούς. Η γλαυκότη του αιθέ-
ρος μαυρίζει, που έλεγε κι ο Κόντες – ελαφρύ το χώμα του. Ίσως,
έτσι σκυμμένος από το λυσσαλέο μαστίγωμα του καιρού να έβλε-
πα πιο ξεκάθαρα, πιο απογυμνωμένα τα πράγματα. Έτσι ώστε, όταν
σηκωθώ, η απάντηση να έρθει αβίαστα σαν περιστέρι τσιμπολο-
γώντας τη θλίψη, λες κι ήταν ψίχουλο στην παλάμη μου. Ο νους
μου γύρεψε συνειρμικά τους παράνομους εραστές της Θείας Κω-
μωδίας. Οι παράνομοι εραστές, κατά τον Δάντη, έρμαια των λά-
γνων τους ενστίκτων: τα κορμιά τους τα κουμαντάρει η θύελλα,
τα παρασέρνει πέρα δώθε. Μια δίνη ασώματη εδώ. «Να μιλάς»,
μου λένε στο τηλέφωνο. «Να εκβιάζω τον οίκτο τους...» απαντώ.
Κείνα τα τατουάζ «Να μ’ αγαπάω», «Να με προσέχω», στιγμιαία
φαντάζουνε κάπως λιγότερο γελοία.]

      Σαν άλλος Σαούλ, Εκάτη, 2022