[Η προσωπίδα της σελήνης, φαγωμένη, ασκητική αφήνει την αστρο-
φεγγιά επιτέλους ν’ αναπνεύσει. Θα κυλήσει με το πάσο της στα ρεί-
θρα τ’ ουρανού, ανάβοντας με τ’ ασήμι της το, ακόμα στιλβωμέ-
νο από την υγρασία, κιόσκι, σαν καντηλανάφτρα. Η νύχτα, πρώ-
τη φορά τόσο μακάρια. Η μοναχική ροκάνα ενός γρύλου που άνοι-
γε τρύπες στη σιωπή ως πριν, τώρα σκεπάζεται από τον παλίμψηστο
ήχο χιλιάδων πευκοβελόνων, καθώς ο άνεμος τις διασχίζει. Μέ-
σα απ’ το σπίτι το κουρδιστό ρολόι θα σημάνει τρεις φορές κι ύστε-
ρα θα λουφάξει, υπακούοντας στον υψωμένο δείκτη του Σειληνού
μπροστά απ’ τα χείλη του. Σχηματισμένοι οι ίσκιοι των κλαδιών
και το σποραδικό φεγγαρόφωτο παίζουν θέατρο στα μουράγια· μορ-
φές αλλόκοσμες, εξωτικές, ξυπνώντας το θυμικό του. Ένα αίσθημα
σαν ν’ ανοίγουν μέσα του οι μπουκαπόρτες και να ξεφορτώνονται
οτιδήποτε περιττό σκαρφαλώνει σιγά σιγά στη ραχοκοκαλιά του.
Πρόβαρε πια το τελευταίο του δέρμα.]

       Σαν άλλος Σαούλ, Εκάτη, 2022