Aκούς τον Morrison να τραγουδά
με γρέζι «the blue bus is calling us»
και σκέφτεσαι την ώρα εκείνη που ένα
γαλάζιο λεωφορείο με προορισμό
τ’ Ανύπαρκτο κι εσένα θα σε πάρει
όταν παρέλθουν πια οι σφριγηλές σου μέρες
και ξεκουφαίνει το παράπονο της σάρκας

Θα ’ναι η ώρα τρεις το μεσημέρι
και στο φλιτζάνι θα κρυώνει ο καφές
μα εσύ θα τρέχεις να προλάβεις τα εκδοτήρια,
θα χάνεσαι μέσα στ’ ανθρωπομάνι
και τα καλά σου ρούχα θα φοράς
—σακάκι, καβουράκι, ρεντιγκότα,
γραβάτα και σκαρπίνι γυαλισμένο—
μια θέση εισιτήρια να ναυλώσεις
– έστω στη γαλαρία την τελευταία
διαθέσιμη που την καταφρονούν·
θα σου κορνάρει με μανία το λεωφορείο,
θα καίγονται να φύγουν οι επιβάτες
κάποιος στα μουλωχτά θα ξαλαφρώνει
τον χώρο των αποσκευών απ’ τ’ άχρηστα
μπαγκάζια μας και δώσ’ του θα φουσκώνει
το αίσθημα του αδιάφευκτου στα στήθια
καθώς θα επιβιβάζεσαι· αμμωνία
θα υποβόσκει στο γαλάζιο ΚΤΕΛ
ιδρώτας και ξινίλα εμετού
—του φόβου αποφορές πριν τη σφαγή—
ο οδηγός θα βρίζει αλαμπουρνέζικα
κάτω απ’ της Παναγιάς τα χαϊμαλιά
και λαϊκά το ράδιο θα παίζει

Έτσι ωμή, ανυπόκριτη θα φέγγει
χωρίς καλλωπισμούς, σταυροφορίες
δίχως διπλωματίες και μεσάζοντες
τη μέρα εκείνη —τρεις το μεσημέρι—
κάπου στη γαλαρία του blue bus
η πιο αρχαία αλήθεια αυτού του κόσμου
χωρίς κρούσεις τυμπάνων, δίχως δόξα
– γιατί καμία δόξα δεν της πρέπει.

      Ακούγοντας δάση, Βίργκω, 2024