Όταν αχνίζουν οι σκιές των πεθαμένων
και σε χτυπά στ’ αφύλαχτο η αλήθεια
γλιστρά το σούρουπο απ’ τους φανοστάτες·
σέρνεται απ’ τους σωλήνες, τα θεμέλια
κι ακονισμένο στα σκεπάσματα τρυπώνει
σφάζει τον ύπνο σου στο γόνατο
μιλά, μιλά, μιλά – δε σου χαρίζεται

Όταν αχνίζουν οι σκιές των πεθαμένων
και σε χτυπά στ’ αφύλαχτο η αλήθεια
των εραστών σιμώνουν τ’ απεικάσματα·
στήνουν χορό πάν’ απ’ το προσκεφάλι σου
μπήγουν κρύσταλλα νύχια ως το μεδούλι
κι ακάλεστα μες στ’ όνειρο εισβάλλουνε
σα βδέλλες το ξημέρωμα βυζαίνοντας 

Όταν αχνίζουν οι σκιές των πεθαμένων
και σε χτυπά στ’ αφύλαχτο η αλήθεια
φορά η μέρα το δικό της πρόσωπο
– όχι σα μονοκοντυλιά πάνω στο ζόφο
παρά σαν εκδορά προσωρινή
στην άβυσσο την άτρωτη του κόσμου.

                     *

Ο ένας του άλλου τα πλευρά
θ ’αναμετρά για να νυστάξει

      Ακούγοντας δάση, Βίργκω, 2024