Όχι, δεν θέλω όνειρα, έλεγε με παράπονο ο πα-
τέρας μου. Γιατί και μες στα όνειρα είμαι δυ-
στυχής. Και μες στα όνειρα είμαι κουρασμένος.
Άλλωστε τα όνειρα είναι όπως και τα λουλού-
δια. Με διαλεγμένο χώμα και συχνό νερό ανθί-
ζουν κι αστραποβολούν στον κήπο. Μα από έδα-
φος λειψό κι απότιστο τι κήπος θα προκύψει;
Έτσι κι απ' τη φαρμακωμένη μας ζωή, τι όνει-
ρο καλό μπορεί ν' ανθίσει; Όχι, δεν θέλω όνει-
ρα, φρονούσε ο πατέρας μου, πασχίζοντας τους
εφιάλτες της ζωής να σβήσει.

     Τα μνήστρα της αβύσσου, Γαβριηλίδης, 2003