Τα παράσιτα μέσα μου 

τρέφονται απ' αγάπη.

Την ύπαρξή τους κρύβουν,

αθέατα ζουν, μασκαρεμένα,

λίγο χρόνο να κερδίσουν,

το φρούριό τους να υψώσουν.

Κι όση αγάπη οι άλλοι στάζουν 

στο σφιχτό τους κόμπο,

στα γλιστερά τους κείνα σώματα,

τους ψυχρούς σωλήνες,

για μένα τίποτα δε μένει 

- ούτε μια στάλα ζάχαρη 

για να ρηχαίνει το κενό 

που μέσα μου βαθαίνει.

Κι όλο αγαπιέμαι 

κι όλο ζητάω κι άλλο.

Κι όλο αγαπιέμαι

δίχως αγάπη να χορταίνω.

Μόνο ένα ατελείωτο παράπονο

πληγές μού ανοίγει

αφού στέκουν 

με τα στόματα ανοιχτά,

έτοιμα να πιουν 

και την ψυχή μου ακόμα. 

Τα παράσιτα μέσα μου 

τρέφονται απ' αγάπη.

Πια και τη δική μου.

Κάθε βράδυ που ξαπλώνω

οι πεινασμένοι ψίθυροι 

αντίλαλος-κραυγή στα σπλάχνα μου.

Κάθε βράδυ που ξαπλώνω

τα παράσιτά μου μ' αγαπούν. 

      Τα κεράσια της Εύας, Ιωλκός, 2018