- 2017
Χαράζοντάς με ένα δέντρο
πισώπλατα μου βλάστησε ένα φύλλο
Και το πότιζα
Όπως η άλως την αμφιβολία
Αποστρέφοντας το πρόσωπο από τον κόσμο,
Κλαίγοντας στον ώμο μου
– ο μόνος που ’χα βρει να κλάψω –
Όχι και τόσο από πόνο
Μα ο βλαστός μην ξεραθεί μεσίστιος.
Πήρε μια γενιά
Απ’ την αγάπη να ξενυχτά η φωτοσύνθεση
Και είχα ένα κλαδί στην πλάτη.
Τα δάση των ανθρώπων,
Τα μόνα που ’χαν απομείνει,
τόσο καχύποπτα το ένα με το άλλο
Δεν θα φοβούνταν τη σκιά μου.
Μια χαρακιά στο φόβο
Κατάφερε να επουλωθεί η αγωνία
Να διασχίζει ήλιος την απελπισία.
Σπορά για μια Κυριακή, Εκάτη, 2017
Περισσότερα από τον/την Κατρούτσος Χρήστος
-
Σπορά για μια Κυριακή