Η ρίζα της ζωής

Κάπου ν' ακουμπήσεις
2018

Δεν ήξερα τι να πω
στον άντρα που καθόταν
κι έβλεπε τα χέρια του να καίγονται.
Αποχαιρέτησα τα παιδιά
γιατί αύριο θα μεγάλωναν,
τα κρεβάτια τους θα γέμιζαν
με χλωρές επιθυμίες που εγώ θα πρόδιδα,
θα πρόδιδα.
Η σιωπή είχε πιάσει
τις γωνιές στο σπίτι
και ύφαινε,
ύφαινε όσο κι αν την ξεπάτωνα
με φονικά τσιτάτα.
Μια ετυμηγορία βλάσταινε
στα δέντρα της μακρόσυρτης άνοιξης.
Περιμένανε μπρος στον καθρέφτη
τον αναπόδραστο θερισμό.
Οι γρίλιες μου κοιτούσαν
σε σένα, στο ανέσπερο κορμί σου
που τις κοινοτοπίες διέλυε της ευτυχίας
κι έχυνε την ορμή του
στις άδειες κόγχες της ημέρας.
Ήσουν η ρίζα της ζωής,
ερήμην σου.

Ήσουνα το παράλογο
που θα ξανάφτιαχνε τον κόσμο.

 

     Κάπου ν' ακουμπήσεις, Μελάνι, 2018

Περισσότερα από τον/την Κασκάλη Δώρα

Με την ευγενική υποστήριξη:
ΙΔΡΥΜΑ ΙΩΑΝΝΟΥ Φ. ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

©2015-2024 poets.gr |

Επιμέλεια: Μάνια Μεζίτη

poets.gr

Χρονολογικά

Αλφαβητικά