Αιώνες πέντε με κομμένο το λαιμό
σ' αυτό το ακροθαλάσσι.
Κι όμως δε μένω εδώ.
Δεν είμαι 'γω το άδειο το κρανίο
που ρίζωσε μές στο βυθό
σε μια λακκούβα τάφο της θαλάσσης.
Σα νά 'μαι αλλού.
Σε μιαν εδέμ του χρόνου
ίσως σφαγμένη ίσως όχι
μα με το βλέμμα στο βωμό.
Δε μένω εδώ.
Κι όμως την πλάτη μου νοτίζουν
της λυπημένης θάλασσας οι ατμοί.

Σύρθηκα κάποτε κυνηγημένη
μέχρι τον έρημο όρμο.
Στη γραμμή που πεθαίνει το κύμα.
Τότε δεν ήταν προκυμαία
που πάνω της βολτάρουν ασταμάτητα
οι μέλλοντες νεκροί.
Θυμάμαι,
έρχεται καιρός και όλα τα θυμάται ο άνθρωπος,
ένα τσακισμένο πλοιάριο
βυθισμένο στο νερό ως το λαιμό,
την έντρομη σιγή της ανοιξιάτικης
φύσης. Το γόνατο του πατέρα.
Άλλο δεν πρόλαβα. Άστραψε το μαχαίρι
και καθρεφτίστηκαν όλοι οι δρόμοι μου.
Όποιον και να 'παιρνα
θα 'βγαινα στο πέλαγος.
Πέντε αιώνες.
Καιρός πολύς για περισυλλογή.
Για όποιον έχει
πράγματα να συλλογάται.

   Οσημέραι, Κέδρος, 1997