Γεννιέται το 1936 στην Καστοριά
             Ο πατέρας του φεύγει το ’39 στην Αμερική

Κλαίγαμε και γελούσαμε – παιδιά −
πετούσαμε τις σφαίρες στη φωτιά
σκάγανε και σκορπίζαμε
γίναμε όλοι ένας−ένας έργα τέχνης  

Στην ιστορία στάζαμε
κοιτάζαμε με μάτια γουρλωμένα
                                   μάτια παιδικά
κουμπιά σε κόχες κροταλίζαμε
έπειτα παίζαμε στην εκκλησία
                                      με οστά
αδιάκοπα επινοούσαμε παιχνίδια

Πατέρα έφυγες το ’39
− ήμουν δεν ήμουν τριών χρονών −
                                                σε περιμένω
κοιτάζοντας έξω από την πόρτα ένα δέντρο
μέσα τη μάνα − ένα τραπεζομάντηλο καρό −
                                                σε περιμένω
τρέχει νερό, χύνω από εδώ και εκεί υγρά
                                                σε περιμένω 

Τη  μία έρχεσαι σαν γράμμα, σαν φυλλοροή
                                      την άλλη σαν φωνή
          − σαν έγχρωμη φωνή που διαλύεται −
στο τέλος έρχεσαι σαν έκρηξη εικόνας
                                            σαν πλημμύρα 

Έγινα καλλιτέχνημα πατέρα

Όποτε κάνω έργα − τον εαυτό μου −
κάνω έναν Πατέρα

       Η σάρκα των προσωρινών, Γαβριηλίδης, 2015