Τώρα που ακούω τον Χρόνο να ’ρχεται γερός
πατώντας πάνω στα κόκαλα του περασμένου,
σημειώνω:

Ένα, να μάθω να λέω ψέματα,
προπάντων στον εαυτό μου.
Δύο, να κοιτάξω επιτέλους κατάματα τον ήλιο,
ακόμη κι αν είναι το τελευταίο που θα δω.
Τρία, να σιχαθώ τους ανθρώπους
ακόμα περισσότερο.
Τέσσερα, να χαμογελάσω,
έστω μια φορά.
Πέντε, να συνηθίσω ν’ αγκαλιάζω
το πτώμα στο κρεβάτι μου.

Έξι, και σημαντικότερον,
να πάψω αισχρά όπως εδώ
να ψεύδομαι.

    Ανεκπλήρωτοι φόβοι, Πολύτροπον, 2012