Ευχόμουν να υπήρχε
ένα προσωπείο,
κάπως πιο μαλακό,
να μπορεί εύκολα να σχιστεί
και να φανεί το πίσω μέρος.
Κάθε φορά η μάσκα διαφορετική
και πολυποίκιλτη.
Εμπαικτική, κατά κύριο λόγο,
ελεήμων και γητευτική,
ζεστή σαν πυρίμαχο σκεύος,
πάγος σαν ταφική κολώνα.
Ουδέποτε ερωτική.
Κουράζεται το χέρι στο τέλος
να ξύνει τόσες επσιτρώσεις...

     Ο δρόμος άνοιγε στο τέλος, Θεμέλιο, 2017