Mε ατρόχιστο μαχαίρι κόπηκε ο καθρέφτης που σε ρίζωνε δίδυμη άμπωτη.
Πώς σε δαντέλωσαν τα κύματα του αίματος – Σφαγμένη τόσο!

H νύχτα, με δαντελένιο πέλεκυ, κόβει το λαιμό της ημέρας.
Τα πάντα βάφονται με αίμα στο σούρουπο.
— Πριν από οχτώ ζωές καρατομήθηκα, αγάπες μου,
απεικόνιση στείρα του διαβόλου
γι’ αυτό και ξέρω
πώς είναι με ορθάνοιχτα μάτια να κυλιέσαι στo καλάθι.
Το τελευταίο πράγμα που άκουσα
ήταν το ψιθύρισμα της ψάθας.

Το κεφάλι της ημέρας πέφτει στη θάλασσα.
Καθότι καλάθι
δεν βρέθηκε πρόχειρο.

Το ψιθύρισμα πάντως τ’ ακούω.

     Χαμηλές Οκτάβες, Φαρφουλάς, 2013