Στον πρώτο στίχο ένιωσε το κάλεσμα του Χάρου.

Σαράντα πέντε μάστοροι κι εξήντα μαθητάδες

στα παραμύθια ανήκουνε που λένε οι γιαγιάδες

και το γεφύρι που σκορπά στα βάθη του χειμάρρου

το χτίσιμο το γκρέμισμα σε μία μέσα μέρα 

και το πουλί που κελαηδεί μ' ανθρώπινη λαλίτσα 

με μια φωνή που την πονεί όπως τα μέλη η βίτσα

στο μαύρο θα την κλείσουνε προτού να έρθει η εσπέρα.

Ο πρωτομάστορας πλουμίδια δε φορεί, δεν πέφτει

του θανάτου· στέκει παράμερα και σαν τον κλέφτη 

την κοιτά ν' ανθίζει από αγάπη, ερωτευμένη

να ντύνεται τον ύπνο της, στη γη να κατεβαίνει 

μέγα λιθάρι τής πετά να πνίξει την κραυγή της 

κι η μπετονιέρα σύγκορμη αλέθει τη σιωπή της. 

     Σονέτα, Gutenberg, 2016