Κι αν είναι ένας

Μόνον ένας

Με δαγκωμένη την ανάγκη

της γλώσσας του την άκρη

Χρεώστε του την ένταση

Του δράματος

Υποκριτής αν ήταν

Σε μια Τράγων Ωδή

Μια τραγική κι αυτός

Απόπειρα θα έκανε

Να αρθρωθούν τα λιγοστά

Μα τώρα

Μόνος κι άπελπις

Στη θέα του κενού

Με αβέβαιες πτήσεις

Καταργεί

Την τάξη των πραγμάτων

Κι αν όλο αυτό είναι αρκετό

Σωπάστε οι λοιποί

 ***

Ίχνος

Κουκκίδα δυσθέατη

Στου σύμπαντος κόσμου

Τη  σιωπή

Αρκεί να βρει τη θέση του

Καθώς το ζύγι προβάλλει θεϊκό

Ματαιωμένων των ελπίδων θαύμα

Κι αυτός

Ανεπαρκής στα θαύματα

Το βάρος το δικό του

Στην πλάστιγγα

Που αργά λυγίζει

Τολμά να βάλει

Πόσο

Μα πόσο ταπεινός

Γεννιέται ο πόθος

Μιας ανάτασης

 ***

Μάταια να λύσει

Αναζητά

Της αταξίας

Τον αρμό

Να δέσουνε οι λέξεις

Να βάλει τα σημάδια του

Μικρές αθέατες ραφές

Πάνω του γράφουν

Πώς να σιγήσει

Τη βροχή

Που πλημμυρίζει

Γεννώντας λέξεις

Μέσα του

Ατίθασες πολύ

Ζητούν όσο

Ελάχιστο ζωής

Αναλογεί

Αυθαιρεσία θνητή

Αποκοτιά στα θεϊκά τα σχέδια

 ***

Αγρύπνια βασανιστική

Αρχή δημιουργίας

Χωρίς σταματημό για ανάσα

Χείμαρρος

Νόστος του μυαλού

Δεν επιτρέπει στάσεις

Μην και χαθεί ο ειρμός

Κι ολόσωμος χαθεί

Στο απόκρημνο των λέξεων

Τίποτα δεν χαρίστηκε ποτέ

Στο μέτρημα το αρχαίο

Μόνος κι εδώ

Και ο ρυθμός να απαιτεί

Ανάσες να του δώσει

Μην και σωθεί το ελάχιστο

    Δήμιου και δημιουργού, 36 αγχόνες επί χάρτου, Κώστας Θ. Ριζάκης, Διώνη Δημητριάδου, Κουκκίδα, 2023