(από την άνοιξη του ’83 σε τόπο κλειστό που μόνο
απνευστί και διαβάζεται και αντέχεται)

κι ήταν τότε σαν τώρα άνοιξη κι εσύ να μην αντέ-
χεις την αφόρητη και αθάνατη ελληνική επαρχία κι
ας βρέθηκες για λίγο μέσα σε άηχους τόπους βαρύ
κι ασήκωτο φορτίο ουσίες και πάλι ουσίες για να
νικηθεί το ανούσιο όλο γύρω και το αμόκ της μη-
χανής σου κάθε βράδυ να στέλνει αλλ ού το σώμα να
μη χαθεί στο ίσωμα του κάμπου ανάποδος τόπος με
τον ίσκιο του βουνού και μια αθέατη θάλασσα να
τη νιώθεις μα πουθενά να τηνε δεις δεν μπορεί μια
φάρσα είναι όλο αυτό από πού ξεφυτρώνει πάλι να
ταλανίζει το βαθύ μνημονικό το παιδί φρικιό μέσα
σε φλόγα μυστική να χορεύει μάτια κλειστά και να
σε πνίγει το μακρύ μαύρο φουλάρι πιασμένο στην
ακτίνα του τροχού άτιμο τέλος για Ισιδώρα δε σου
πάει λες να κατέβεις από τη σχέση αλλ ά δε σ’ αφήνει
η έξη της αφής καταλαβαίνεις τώρα πως όλο αυτό
ήταν σπουδαίο αλλ ά τότε μόνο πόνος και να μην
έχεις καθόλου ξαναβρεί το νήμα για το απόλυτο και
εξαιρετικό έτσι βολοδέρνεις έκτοτε εδώ κι εκεί και
πιο πολύ κλαις παρά περιπλανιέσαι μα τότε άνοι-
ξη σαν τώρα ήταν που λίγο έλειψε να δεις το τέρμα
και να πεις χάθηκα στ’ αλήθεια και αιφνιδιαστικά
από τον απρόσμενο χώρο των θαυμάτων κι ας μην
πιστεύεις σε τίποτα απ’ αυτά ήρθε το μυστικό το-
πίο και κάποιος που πάντα σε έσωζε στο αμήν σαν
έφτανες έκανε ένα έτσι με τα χέρια του κι έβγαλε
τα τραπεζάκια του έξω και όλα τότε ακούστηκαν
αλλιώς κι ο τόπος σαν να υψώθηκε και ο κάμπος
σαν να έδειξε τον δρόμο για τη θάλασσα κι εσύ με
το σακίδιό σου έφυγες να δεις το μπλε να ανοίγεται
πέρα από το βυζαντινό το κάστρο σωσμένη πια

      Ο ευτυχισμένος Σίσυφος, ΑΩ, 2019