Κάτω από τη βροχή περπατώ μία ξένη
όλα πλέον είναι κάποιο ποίημα άλλο
τα παλιά μας στέκια λαμαρίνες κούφιες
και η πόλη πέτρωσε, γίνατε αγάλματα

θόλωσαν τα μάτια, με κοιτάτε άγνωστη
σαν μικροί φεγγίτες παιδικών μου ονείρων
όσο τρίζουν οι έγνοιες δυνατά στα δόντια
καθεμιάς ο πόνος μυστικό κρησφύγετο

φίλες, πού χαθήκατε στην ομίχλη όλες;
καραβάνι ο χρόνος μάς ξεπούλησε όμως
και παράτονα της μνήμης υπόλοιπο άφησε
μια κιθάρα ορφανή από τα περασμένα.

      Κατά ανεφίκτου γλυφές, 1 της γυναικός τριάντα παγιδεύσεις, εκδόσεις ΑΩ, 2021